Erik van Zadelhof.
Erik van Zadelhof. Foto: Bob Awick
Column

Het leven binnen Hospica Kajan

Mensen

Erik van Zadelhof is een van de vele vrijwilligers binnen Hospice Kajan in Hilversum. Met enige regelmaat verschijnt in De Gooi en Eembode de rubriek 'Het Laatste Stuk', een geanonimiseerd verhaal uit de praktijk. Dit keer 'de weg en het doel'.

Wandelen is haar hele leven haar passie geweest. Sara is vroeg in de 50 en hoewel zij nooit gerookt heeft, is longkanker de diagnose waarmee ze het moet doen. Vorig jaar is ze getrouwd met Frans, nadat ze met hem in vier weken een wandeling heeft gemaakt van Florence naar Rome. Daar heeft Frans, de late liefde van haar leven, haar ten huwelijk gevraagd.

Frans, zelf afkomstig uit een niet-kerkelijk nest, vond het toch wel bijzonder om er pas onderweg achter te komen dat zij hier liepen in het kielzog van zijn naamgenoot Franciscus, die begin dertiende eeuw deze paden blootvoets beliep met zijn volgelingen.

De wandeling was een hoogtepunt in het wandelend leven van Sara. Eerder ondernam ze ook al de tocht naar Santiago de Compostela en in eigen land het Pieterpad. En nu is ze uitgewandeld, zoals ze zelf zei toen ze haar intrek nam in het hospice. Frans heeft in de korte tijd dat zij samen waren veel van Sara geleerd. Niet alleen over de natuur, maar ook over de spirituele energie die onmiskenbaar hing in de bergen van Toscane en Umbrië.

Was hij er aan het begin steeds op gespitst om zo snel mogelijk van A naar B te lopen, Sara remde hem dan af om hem te wijzen op een kerkje of een vergezicht. "Het gaat niet om de bestemming, het gaat om de weg zelf", had zij hem voorgehouden.

Deze wijsheid schiet Frans weer te binnen nu hij staat aan het bed waarop Sara zojuist is overleden. Het is inderdaad een schitterende weg geweest die zij heeft afgelegd. En had het nog maar wat langer mogen duren. Hij denkt terug aan een geestelijke die hij toen in Assisi heeft gesproken. Die vertelde hem dat de meeste mensen deze tocht begonnen als wandelaar en eindigden als pelgrim. Zo voelt hij zich nu ook. Hij weet nog steeds niet wat hij moet denken van een leven na de dood, maar de onbevreesde manier waarop Sara haar einde tegemoet is gelopen, heeft grote indruk op hem gemaakt.

Nu zijn vrouw is overleden, komen ze er bij het verlenen van de laatste zorg achter dat er per ongeluk geen sokken voor haar zijn. Omdat de bejaarde moeder van Sara vindt dat begraven worden met blote voeten niet kan, trekt Frans zijn eigen sokken uit om ze bij zijn vrouw aan te trekken. Als hij na een tijdje met blote voeten in zijn schoenen naar huis gaat, kan het niet anders dan dat de herinnering aan hun tocht op het Franciscus-pad hem weer hevig ontroert.

Uit de krant