‘Multimediaproject met bijzondere Hilversumse verhalen’ te zien in Museum Hilversum

HILVERSUM - Ze heeft als woordvoerder van Museum Hilversum al heel wat mooie tentoonstellingen in het pand aan de Kerkbrink voorbij zien komen. Maar nu heeft Veronique Jansen - filmer en fotograaf - haar eerste eigen tentoonstelling in het museum. 

Cataphote is het eerste grote project van Jansen, waarmee ze onlangs afstudeerde aan de Fotoacademie in Amsterdam. ‘Cataphote betekent retroreflectie. “Het zet vijf Hilversummers, in de spotlight, maar werpt tegelijkertijd het licht terug op de maker”, aldus de 54-jarige Hilversumse. 

Ze volgde de afgelopen jaren mensen uit haar omgeving die haar fascineerden; Ben, Emma, Karen, Maya en Willem. “Je loopt zo gemakkelijk aan andere mensen voorbij, maar als je de tijd neemt om even stil te staan bij anderen en hun verhaal in beeld brengt, dan ontdek je nieuwe kanten van hun levens.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Maya.

Met Cataphote laat Jansen zien hoe kwetsbaar en tegelijkertijd vitaal het leven kan zijn van mensen die zij kent uit haar straat, wijk en omgeving. Dat concludeert Stef van Breugel, directeur van Museum Hilversum. “Cataphote is een multimediaproject met verhalen van vijf Hilversummers, wiens veerkracht een onuitwisbaar diepe indruk maakt”, aldus Van Breugel. 

De directe aanleiding voor haar project is haar eigen zoektocht naar haar rol als filmer en fotograaf. “Ik worstelde met de grenzen van professionele ethiek: hoe wil en moet ik mij verhouden tot het onderwerp? Kan ik blijven filmen en fotograferen zonder op te gaan in iemands verhaal, of doe ik het juist beter als ik mij mee laat voeren? En hoe ver kan, mag en moet ik dan gaan?”, aldus Jansen. “Het zijn dus eigenlijk zes verhalen geworden, omdat ik aan de hand van de vijf portretten ook over mijzelf vertel.” 

Cataphote begint met het verhaal over straatkrantverkoopster Emma. “Ik bezocht haar in haar kleine kamer en dacht: hoe kan het dat in een welvarende gemeente als Hilversum mensen zo wonen? Ik besloot haar te volgen en waar mogelijk te helpen, terwijl ik bleef filmen en fotograferen.” 

(Tekst gaat verder onder de foto)

Cataphote.

Vanuit eenzelfde betrokkenheid helpt Jansen ook Maya door met haar een kerstboom op te tuigen. En gaat zij met weduwnaar Ben in gesprek en ziet de rode draad in haar portret verkleuren van eenzaamheid naar levenslust. “De fotografie en film van Jansen”, zo vertelt Van Breugel, “maakt ons bewust van de rol van de maker.”

Bij de tentoonstelling is een gelijknamig boek verschenen en een website met haar reflecties (veroniquejansen.nl). Zaterdag verschijnt op deze website een uitgebreid interview met Veronique Jansen.