Van het kastje naar de muur

Erik van Zadelhof is een van de vele vrijwilligers binnen Hospice Kajan in Hilversum. Met enige regelmaat verschijnt in De Gooi en Eembode de rubriek 'Het Laatste Stuk', een geanonimiseerd verhaal uit de praktijk. Dit keer 'Van het kastje naar de muur'.

Teun is iemand die, zoals hij het zelf zegt, niet over twee linkerhanden beschikt. En precies daarom is hij klusjesman in het hospice. Als klusjesman is hij generalist. Hij bemoeit zich met elektriciteit, sluit speakers aan van een audio-installatie, schaaft aan een niet goed sluitende deur, maar vindt ook uit waarom het spoelwater blijft staan in de afwasmachine (‘omdat de vrijwilligers het filter niet regelmatig schoonmaken’) of stelt desnoods de afstandsbediening voor de tv van de nieuwe bewoners in.

En Teun is van de oude stempel. Iets nieuw kopen vindt hij in principe flauwekul. Eerst gaat hij tot het uiterste om uit te zoeken waarom iets niet werkt zoals het moet.

Toen tijdens de verbouwing van het hospice, een dik jaar geleden, een aantal kasten vanaf de tijdelijke locatie werd terugverhuisd naar de nieuwe kamers van de bewoners, paste niet alles meer zo goed als daarvoor. Mevrouw W. op kamer 3 houdt van orde en netheid. En net op haar kamer staat nu zo’n kast die niet meer goed sluit. Het is een kast met een gebruiksaanwijzing geworden. De lades kunnen niet meer open zonder dat de kastdeur open is.

Omdat de kast pal in het blikveld staat van de geheel bedlegerige Mevrouw W. neemt het niet goed functioneren van de kast steeds grotere proporties aan. De zwijgende aanwezigheid van de manke kast irriteert haar en de deur die niet goed sluit wordt steeds storender voor haar.

Steeds als Teun met zijn gereedschapskist kamer 3 betreedt, voelt hij zich meer aangesproken in zijn beroepstrots. De kast dreigt nu een erezaak te worden. Mevrouw W. stelt zich wel kritisch op ten aanzien van het meubilair, maar intussen vindt zij de reuring die Teun brengt op haar kamer wel gezellig. Eerst probeert hij de deur opnieuw te bevestigen. Afhangen, noemt hij dat. (Mevrouw W.: "Zo leer ik op mijn oude dag toch weer een nieuw woord.")

Als dat niets oplevert, probeert hij het met een deur van een andere kast. Maar de rek lijkt er definitief uit. Wat Teun ook probeert, hij sluit niet meer goed. De kast geeft zich dus niet gewonnen, maar Mevrouw W. wel. Zij waardeert de inspanningen van Teun en geniet stiekem van het gedoe. Uiteindelijk wordt een oplossing gevonden die niet perfect, maar wel acceptabel is. Teun: "Ik zeg altijd: als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan."