'Ik wil tien push-ups op
Via Gladiola maken'
HILVERSUM - Ze barst van de energie, slaapt een uur of vijf per nacht, en benut haar dagen optimaal. Nu het weer beter wordt, maakt ze drie keer in de week lange wandelingen. "Ik train voor de Vierdaagse van Nijmegen. Om zes uur vertrek ik", verklaart de 80-jarige Corry Visser haar tochten. In een buurtapp deed ze een oproep voor een wandelmaatje. Stomverbaasd is ze: niemand reageerde. Dat zes uur 's ochtends voor velen nog diep in de nacht is, kan er bij Visser niet in. Of nou ja, ze moet er eigenlijk zelf ook wel om grinniken.
door Karin van Leeuwen
Dit jaar doet ze voor de dertiende keer mee aan de Vierdaagse van Nijmegen. Een ongeluksgetal. "Welnee," lacht Visser, "en bovendien: eigenlijk loop ik hem voor de veertiende keer. In 2006 werd de Vierdaagse afgelast omdat het extreem warm was." Haar zoon loopt de Vierdaagse ook, haar dochter waarmee ze samen in een huis in Hilversum-Noord woont niet. "Nee, ik heb last van mijn knieën en heb lang zo veel energie niet. Ik lijk meer op mijn vader", knipoogt dochter Leny.
Het Vierdaagse-virus greep Corry veertien jaar terug. Toen ze op Via Gladiola haar schoonzusje Nel binnenhaalde, was ze verkocht. Wat een mensen, wat een feest. Ze aarzelde geen moment en schreef zich het jaar daarop in. Trainen voor de Vierdaagse vindt ze een feest. Maar als het regent, gaat ze niet. "Ik heb er een hekel aan om met regen van huis te gaan. Als ik onderweg word verrast door een buitje vind ik het geen probleem en ga ik er niet voor terug, maar ik weiger om in de regen te starten." Ze maakt wandelingen van zo'n vijfentwintig kilometer. Lekker haar koppie leegmaken. "Och," tuit ze haar lippen, "als de 's-Gravelandsevaart zou kunnen praten." In die vaart ligt een hoop verdriet. In nog geen jaar tijd verloor Corry drie dierbaren, waaronder haar man. Maar ze houdt de moed erin.
Ronnie Tober
Jarenlang liep ze de Vierdaagse met Ronnie Tober. "Ik wandelde dan voor de Ronnie Tober-foundation", legt Visser uit. Haar man zat jarenlang, tot zijn overlijden, in een rolstoel en haar kleindochter, de dochter van Leny, is gehandicapt en woont niet thuis. Tober kreeg het te druk en Visser zocht een ander wandelmaatje en vond Dolf. Omdat zij hetzelfde tempo lopen - Corry stapt met gemak zes kilometer per uur weg - matchen ze goed samen. Ze lopen vier avonden 30 kilometer. Fluitend. Ze heeft nooit ergens last van en is nooit extreem vermoeid. "Ik weet niet wat dat is, vermoeidheid." Dit jaar draagt ze een groen T-shirt van FunTours, een Hilversumse stichting die uitstapjes en vakanties voor mensen met een meervoudige handicap organiseert. "Ik laat me sponsoren en het geld dat ik daarmee ophaal, is voor de nieuwe bus van FunTours."
Om een beetje op te vallen, zorgt de 80-jarige dame ervoor dat ze op Via Gladiola iets geks doet. Zo pakt ze jaarlijks een politieagent bij zijn arm en maakt een dansje met hem en ook de dirigent is niet veilig voor haar. Of ze zet spontaan een polonaise in gang. Ze is voor een gekkigheidje bij de finish snode plannen aan het smeden. "Ik doe 's ochtends altijd gymnastiekoefeningen en dan moet ik van mezelf ook tien opdrukjes doen. Dat is best zwaar hoor", vindt Visser. Nou had ze bedacht om even wat reclame voor FunTours te maken, want daar gaat het natuurlijk allemaal om, en op Via Gladio tien push-ups te doen. Want zeg nou zelf, een 80-jarige die tien opdrukjes doet, die valt toch op. Visser schatert. Ze heeft zin in die 100ste Vierdaagse van Nijmegen. Zo veel is wel duidelijk.
Jarenlang liep ze de Vierdaagse in Nijmegen met Ronnie Tober