Een lichtje ontsteken om samen even stil te staan bij overleden kinderen
Voor ouders is er waarschijnlijk niets ergers dan het verlies van een kind. Of het nu kort of lang geleden was, hoe oud het kindje ook was. Op 10 december worden zij herdacht.
BUSSUM Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. Maar wat velen wel hetzelfde ervaren is dat de maand december extra zwaar is. Het gemis in de donkere dagen waarin ook nog zo veel feest wordt gevierd. En precies tussen Sinterklaas en kerst is daar dan Wereldlichtjesdag op 10 december. Een lichtje in de duisternis.
Rina Wiggerts uit Hilversum en Caroline Blokker uit Bussum hebben beiden een kindje verloren. "Wereldlichtjesdag hebben we al eerder mede-georganiseerd. Het is een prachtig moment voor zovelen die iemand missen. Het biedt een stuk troost en je ervaart veel herkenning. We delen samen warmte en liefde voor de kinderen. Het is ook heel fijn dat het op zondag 10 december is. Het is letterlijk een lichtpuntje tussen de donkere dagen. De dag is bewust gekozen want je hoort van iedereen dat het gemis extra is rondom de kerst", vertellen de dames eensgezind.
Caroline en Rina besloten de herdenking dit jaar in een nieuw jasje te gieten. "Voorheen werd het op de begraafplaats gehouden met daarna een koffietafel. Ik merkte dat ook niet iedereen naar de begraafplaats wil komen. Uiteindelijk hebben we dit prachtige kapelletje gevonden. De herdenking is overigens niet religieus. Hans Scheerder, uitvaartondernemer, is de ceremoniemeester. We hebben muziek van Paul Snoek (zang) en Yolanthe Cornelisse op harp. Ik speel zelf ook een stuk op piano en Rina draagt een gedicht voor. Om 19.00 uur ontsteken we de kaarsen. Een kaars voor ieder kind. Er wordt bij gezegd voor wie de kaars wordt gebrand en als de ouders het willen kan er iets meer verteld worden. De herdenking is voor alle kinderen. Niet alleen voor kinderen die in de buik zijn overleden. Het is voor alle kinderen. Ongeacht hoe oud ze zijn geworden of hoe ze zijn gestorven", zegt Caroline.
Samen delen is iets wat veel mensen helpt bij de verwerking. Rina haalt verder veel steun uit wandelen op de heide. "Ik heb zo veel gelopen dat ik ieder plekje van de Hilversumse heide ken. Het is voor mij een manier om mijn hoofd leeg te maken. En ik schrijf veel. Op die manier kan ik het verlies van Pepijn even parkeren." Voor Rina is het een extra bijzondere tijd. Zij is namelijk opnieuw zwanger. En net over de helft. "Dat is heel leuk, maar ook heel spannend. Er komen herinneringen en gevoelens van vier jaar geleden naar boven. Ik was destijds zwanger van Pepijn. Op een gegeven moment voelde ik mij een beetje anders, maar ja, dacht ik... ik had net mijn oma begraven. Toch kwam de verloskundige langs. Ik was op dat moment 30 weken zwanger. Ze kon het hartje niet horen. Vrijdagmiddag was ik nog zwanger, maar toen opeens bleek het kindje dood te zijn in mijn buik. Maandag moest ik bevallen. Ik dacht: wat doen jullie mij aan? En daarna volgde de uitvaart. Ik voelde mij zo leeg. Gelukkig konden we zelf veel regelen voor Pepijn. Ik wilde alles perfect hebben. Want ik kon maar één keer zijn kleertjes kiezen en de juiste muziek draaien. Ik ben gelukkig goed begeleid, maar het was de meest bizarre week van mijn leven."
"Ik denk dat iedereen een eigen klokje heeft. Zijn klokje was heel kort. Hij mocht maar even bij ons zijn. Maar Pepijn is voor altijd verweven in mijn leven. Soms meer dan anders. Nu ik opnieuw zwanger ben, komt alles terug. Het voelt angstig en ik word veel geconfronteerd met zijn verlies." Daar kan Caroline ook over meepraten. "Ik heb na het overlijden van mijn eerste zoon gelukkig twee gezonde kinderen gekregen. Maar of ik op een roze wolk zat? Die probeerde ik wel te voelen, maar dat was lastig." En zo voelt Rina zich ook. Ze vertellen: "Mensen uit je omgeving maken opmerkingen die goed bedoeld zijn, maar ze snappen het niet. Ze bedoelen het goed, zoeken een oplossing. Maar er is geen oplossing."
Caroline verliest zich regelmatig in haar pianospel om uiting te geven aan haar emoties nadat ze Jimmy verloor. "Waarom is mij dit overkomen? Waarom mijn kind? Ik vind het zo oneerlijk. Het is twintig jaar geleden, maar het voelt nog steeds als gisteren. Mijn Jimmy is na 39 weken zwangerschap overleden in de buik. We hoorden een hartslag, maar de verloskundige zei: dat is jouw hartslag, niet van je kind. Hoe zij mij toen aankeek, vergeet ik nooit meer. Ik kwam terecht in een enorme rollarcoaster. Ik ben zelf ook bijna overleden en kon hierdoor niet bij de begrafenis van Jimmy zijn. Dat blijft je als moeder altijd bij."
"Het leven gaat door en je moet zelf uitvogelen hoe je dat moet doen. De tijden waren ook anders, twintig jaar terug. Terugkijkend is het veel te ruw gegaan. Het leven ging door, niemand kon je helpen. Alles moest je zelf uitvogelen. Daarom wil ik ook meewerken aan Wereldlichtjesdag. Hier kun je samen je gevoel delen. Ook als het lang geleden is dat je wereld zo verging. Juist ook voor hen is deze dag bedoeld. Zodat de naam van hun kind ook nooit vergeten zal worden."
Wereldlichtjesdag is op zondag vanaf 18.30 uur in de Majellakapel in Bussum. Een bijdrage is meer dan welkom. Informatie staat op www.wereldlichtjesdag.nl.