Dierenartspraktijken, zoals PCS op de Sint Annastraat, treffen zelf allemaal regelingen voor spoedgevallen.
Dierenartspraktijken, zoals PCS op de Sint Annastraat, treffen zelf allemaal regelingen voor spoedgevallen. Foto: Bastiaan Miché

'Het is voor ons vooral de manier waarop Koos is gestorven'

Waarom komen dierenartsen niet aan huis bij een spoedgeval buiten kantoortijden? Voor hun Koos baat het niet meer, maar de vraag blijft staan.

HILVERSUM “Je bent aan de goden overgeleverd.” Dat is de harde conclusie die Luuk en Henny Visser trekken nadat zij hun geliefde bruine labrador voor hun ogen dood hebben zien gaan. Het Hilversumse echtpaar had voor hun dier acute hulp nodig van een dierenarts buiten kantooruren, maar die bleek niet te vinden.

Vrijdag 10 augustus is de dag waarop het misgaat. Hun labrador Koos krijgt vroeg in de ochtend een epileptische aanval. Ditmaal blijft het dier erin hangen. Omstreeks 5.30 uur treffen de Hilversummers hun hond, die geen medicatie heeft, schokkend en krabbend aan. Hij is de controle volledig kwijt. Terwijl haar man bij de labrador blijft, klimt Henny in de telefoon.

Ze belt stad en land af om een arts naar hun huis te krijgen, maar krijgt bij de dierenartsen in Hilversum en omgeving geen gehoor. Ze krijgt op deze ochtend één dierenarts aan de lijn, maar die vertelt haar dat ze naar Amsterdam toe moeten. Dat is ook exact het alternatief dat wordt aangeboden, en te horen is op de bandjes van de praktijken: ga naar de hoofdstad of naar Utrecht voor spoedgevallen. En dit is voor de Vissers naar eigen zeggen ook geen optie. Met een hond die 44 kilo weegt, in grote paniek is, schokt vanwege de aanval en direct medische hulp nodig heeft een trap aflopen en met hem de auto in om vervolgens zeker meer dan een half uur te moeten rijden, is geen doen. Daarom hebben zij ook niets aan de Dierenambulance. Hun labrador blijkt niet meer te redden en overlijdt een paar uur later.

Op de websites van Hilversumse dierenklinieken staat netjes en duidelijk vermeld waar Hilversummers terecht kunnen als het gaat om een acuut geval. Zij verwijzen naar de Spoedkliniek voor Gezelschapsdieren Midden-Nederland aan de Yalelaan in Utrecht met daarbij het telefoonnummer 0900-2223000. Hier zijn de praktijken bij aangesloten. Sommige verwijzen ook naar het Medisch Centrum voor Dieren aan de Isolatorweg in Amsterdam.

Uit navraag bij een aantal praktijken blijkt dat de vestigingen zelf regelingen maken. Zo heeft PCS Dierenartsen geregeld dat de locatie in Huizen tot 21.30 uur open is voor spoedgevallen. Mensen uit het hele Gooi maken daar goed gebruik van, blijkt uit de uitleg. Daarna moeten de acute gevallen naar Utrecht toe. Dierenartsen die thuis de spoedgevallen behandelen, is niet bekend in het Gooi. "Ik weet überhaupt niet of dat gedaan wordt in heel Nederland", zegt een van de artsen bij PCS aan de Sint Annastraat. "Een dierenarts kan ook lang niet alles doen thuis", is de uitleg van een arts van de Sterkliniek aan de Floris Vosstraat, die erop wijst dat veel klinieken in het weekend of in de avonden ook open zijn. Een arts zou kunnen komen voor een vaccinatie, maar als bijvoorbeeld de hond zuurstof nodig heeft, moet het dier toch echt naar de praktijk toe komen, omdat daar alle apparatuur aanwezig is.

Dat er buiten de reguliere werkmomenten blijkbaar niets centraal geregeld is in Hilversum en omgeving, verbaast het stel. Dat je voor spoedgevallen niet terecht kan in de regio klinkt paradoxaal. Daarom treden zij ook naar buiten met hun verhaal, zodat hier aandacht voor komt en dat er andere mensen niet hetzelfde hoeven mee te maken als zij. “Dat is voor ons een belangrijk punt. Het gaat niet meer om ons, maar om anderen. Je zou zeggen dat je voor acute zorg buiten kantoortijden een nummer kan bellen. Dat er een dierenarts bereikbaar is”, aldus het echtpaar. Voor hen is het gissen waarom zo’n centrale plek er niet is. “Hopelijk levert dit iets op."

Dierenarts aan de lijn vertelt om naar Amsterdam te gaan

Over het voorval praten doet zichtbaar nog steeds pijn. Luuk en Henny Visser hebben het moeilijk met het verlies van de 7-jarige labrador. De vraag die knaagt, is hoe had het afgelopen als er wel hulp was gekomen. Het antwoord hierop komt er nooit. Ze zijn terneergeslagen. De puf om iets te doen ontbreekt, zo zeggen ze. Het is momenteel alleen het hoogstnoodzakelijke doen. "Het is vooral de manier waarop hij is gestorven. Dat is echt heel erg", zegt Henny Visser. "Vaak zie je het wel aankomen, Dat is nooit leuk, maar dit is zo dramatisch."

De overleden labrador Koos van het echtpaar Visser.