'In de kliniek waar tbs'ers verbleven
is de liefde voor vilten ontstaan'
'Ik maak lijkwaden.' Simpel zinnetje dat stof doet opwaaien. Want over de dood praat niet iedereen even makkelijk weet Carmijn Schreurs.
HILVERSUM Rustig doorpratend trekt ze wol uit elkaar en legt de draadjes nauwkeurig neer op het bubbeltjes plastic. "Dit is de vacht van het merinosschaap. Ik koop het in Duitsland of op Texel," vertelt Carmijn Schreurs (34). Met het superzachte wol vilt ze. En ze maakt er van alles mee, maar gespecialiseerd is ze in lijkwaden. "En als ik dat vertel, kan ik twee reacties krijgen: óf mensen willen er alles van weten, óf ze antwoorden: 'o leuk' en draaien zich snel om." Want op de dood en alles wat daarmee te maken heeft heerst nog steeds een taboe. "En ik wil 'm graag doorbreken."
Ze studeerde biologie, werd verpleegkundige en werkte als sociotherapeut in een tbs-kliniek. En opvallend genoeg is daar, in die kliniek waar tbs'ers verbleven, de liefde voor vilten ontstaan. Zonder zweverig over te willen komen, want daarvan is ze wars, werkt het vilten van wol helend. "Je wordt er rustig van, je moet je aandacht erbij houden, maar hoeft nou ook weer niet supergeconcentreerd te zijn," vertelt ze terwijl ze de roze wol nat heeft gemaakt en kalm met de muis van haar hand eroverheen wrijft. "Zie je het voor je? Met een boomlange tbs'er in zijn vrije tijd vilten babyslofjes voor zijn nichtje maken?" De rust die het op de groep bracht, was opzienbarend. Schreurs wilde meer van 'natvilten' weten. De textieldocente van de kliniek leerde het haar.
Laatste reis
Toen haar oom overleed, werd hij gewikkeld in een lijkwade van linnen. Dat is mijn familie weer, het moet altijd apart en anders, dacht Schreurs nog. Maar eigenlijk vond ze het stiekem wel mooi. Het idee om iets met vilten te doen, zweefde door haar hoofd. Ze lag er wakker van en opeens had ze het: ze zou proberen lijkwaden van wol te maken. Met bloemen. Of met wat iemand er maar op wil. Want zo'n linnen doek waarin haar oom werd gewikkeld is mooi, maar een lijkwade van vilt met een persoonlijk tintje is nog mooier. Hoe het werkt? Schreurs glimlacht. "Je kunt tegenwoordig in van alles worden begraven of gecremeerd: een kist, een kartonnen doos of een mand en je kunt dus in een lijkwade worden gewikkeld." Dat haar wades de oven of de grond in gaan, vindt Schreurs juist een mooie gedachte. "De lijkwade laat zien door kleur- en patroongebruik wie de overledene was. Die moet dus gewoon mee tijdens de laatste reis."
Wol is magisch
De Hilversumse stopte met werken toen ze kinderen kreeg. "Ik kreeg het te druk en wilde er voor mijn kinderen zijn. Steeds vaker dacht ik: ik wil iets doen met vilt. De lijkwade bleef maar door mijn hoofd spoken en uiteindelijk ben ik er gewoon mee begonnen." Van wol is ze altijd al gek geweest, vindt het fijn aanvoelen en geniet van de warmte die het afgeeft. Dus de stap naar verschillende workshops was snel gemaakt.
"Ik leerde verschillende technieken en maak veel van vilt. Handtasjes, vlinders, bloemen en dus ook de lijkwades. Wol heeft iets magisch en het viltproces is juist heel aards, deze combinatie is perfect."
Een boomlange tbs'ers van twee meter die vilten babyslofjes maakt
Gooise Academie
Haar talent is niet onopgemerkt gebleven en een medewerker van de Gooise Academie in Laren heeft Schreurs benaderd voor het geven van viltlessen. "Mijn viltlessen in Laren staan in november gepland. Ik heb veel zin om op de academie aan de slag te gaan." Maar ook droomt ze ervan om met mensen die terminaal zijn, of hun naasten, samen te werken. "Steeds vaker regisseren mensen hun eigen uitvaart en weten ze precies wat ze willen. Hoe mooi is het als ik met het maken van een lijkwade daar een steentje aan kan bijdragen?" besluit de creatieve Hilversumse die de fuchsiakleurige bloem meegeeft. "Hij moet nog wel even drogen hoor", waarschuwt ze.
www.wolwades.nl