'Mooie manier om leven te delen met dierbaren'
Terwijl de chemo door de aderen van haar linkerarm gierde, tikte Vasanthi Iyer met rechts verhalen op haar mobiel. De Hilversumse was gewend aan ziekhuisomgevingen maar moest behoorlijk schakelen toen ze er in plaats van jeugdarts als patiënt verbleef. "Ik? Borstkanker? Onmogelijk!"
Tekst: Stefan van Hees, foto: Bastiaan Miché
Net als corona dacht zij dat dit alleen anderen overkomt, maar haar niet. Toen haar dochter zich in haar feestjurk hees, voelde Vashanti een knobbeltje dat haar leven op z'n kop zette. Het overkwam haar dus wel. Dat ze ooit een boek zou schrijven over borstkanker had ze nooit kunnen vermoeden. Maar nu Ik heb borstkanker (gehad) in de winkels ligt, is ze er trots op. Ze beschrijft haar leven dat in een stroomversnelling belandde toen ze begin 2019 een knobbeltje in haar borst voelde. Vasanthi blaast in een warme beker thee en vertelt op veilige anderhalve meter afstand in haar herfstachtertuin over de periode die haar leven op z’n kop zette, maar benadrukt ook wat het haar bracht. “Kanker opende ook mijn ogen en liet me zien dat ik in staat ben te overwinnen. Wat het me ook liet zien, is de liefde en betrokkenheid van mijn gezin, vrienden, familie en kennissen. Hun hartverwarmende appjes, kaartjes en telefoontjes heb ik verwerkt in een ‘moodboard’ dat nu te zien is op de afdeling A0.”
Daarnaast hangen op diezelfde oncologie-afdeling van het Tergooi Ziekenhuis in Hilversum houtskooltekeningen die Vasanthi maakte. “Ik ben begonnen met schilderen, maar ook mijn man ontdekte dat hij door schilderen iets moois voor me kon maken en dat het een fijne uitlaatklep is voor de emoties waarmee hij te maken kreeg.”
Creativiteit stroomde sneller dan normaal door de aderen van de Hilversumse tijdens haar ziekte. Naast het schilderen schreef ze haar eigen blog. Vanaf het moment dat bekend was dat Vasanthi borstkanker had, leefde haar omgeving mee. Om te voorkomen dat ze keer op keer hetzelfde verhaal moest vertellen, besloot ze de blogs deels openbaar te maken. “Ik houd van schrijven en door te bloggen over de tijd dat ik ziek was, kon ik mijn gevoelens en gedachten een plek geven en was het tevens een mooie manier om mijn leven te delen met dierbaren.”
Want er was veel dat Vasanthi een plek moest geven. “Vanaf mijn vijftigste verjaardag gaf ik elke twee jaar gehoor aan de oproep om de mammografiecontainer in te stappen voor het borstonderzoek. Het was altijd in orde geweest. Mijn dochter ging trouwen, een Nederlandse bruiloft, en omdat mijn moeder in hetzelfde jaar tachtig werd, leek het mij geweldig als mijn dochter ook in India, mijn geboorteland, een feest zou krijgen.”
Zo gevraagd, zo gedaan. De familie vertrekt naar India en op het moment dat haar dochter haar feestjurk aantrekt, voelt Vasanthi een knobbeltje in haar linkerborst. Ze schrikt, maar besluit er even geen aandacht aan te schenken. Terug in Nederland, een week later, bezoekt ze de huisarts, die haar doorverwijst naar de mammapoli. Er wordt iets onregelmatigs in haar linkerborst ontdekt. “Er werd meteen een punctie gedaan en een biopt afgenomen en ik kan je zeggen: dat was geen pretje. Ik wist niet wat me overkwam.”
Na het onderzoek gaat Vasanthi naar huis en aan het eind van de middag kan ze diezelfde dag terecht voor de uitslag. Terwijl haar man naast haar zit, twee horen tenslotte meer dan één, wordt haar verteld dat het niet goed is; ze heeft borstkanker met uitzaaiingen naar haar lymfeklieren. De uitslag kwam als donderslag bij heldere hemel. “En vanaf dat moment begon het hele traject. Voorafgaand aan de operatie kreeg ik chemokuren in Tergooi en na de borstbesparende operatie moest ik zestien bestralingen ondergaan. Na de twaalfde was mijn huid verbrand. Ik dacht: het is mooi geweest, ik stop ermee. Maar de radiotherapeute zorgde ervoor dat ik doorging. Als ik zou stoppen, was alles voor niets geweest. Ik was zo ver gekomen.” Ze haalde diep adem en zette dapper door.
De ziekte bracht veel teweeg in haar leven, maar ook in dat van haar omgeving. "Mijn dochter was gedurende mijn ziekte zwanger van haar eerste kindje. Zij werd daar dik van en ik werd dik van de medicijnen. Zij had last van een kort lontje door haar moodswings, ik was boos door mijn ziekte. Samen konden we daar soms smakelijk om lachen. Bovendien hebben we samen een mooi interview voor de KWF-nieuwsbrief gegeven.”
De blogs die ze schreef vormden een plek voor haar gevoelens. De reacties van haar volgers waren positief en Vasanthi besloot de stoute schoenen aan te trekken en polste een uitgever of haar verhalen het waard waren om in boekvorm te publiceren. "Ik benaderde Droomvallei! Uitgevers en ze waren enthousiast over mijn persoonlijke ervaringen van een dokter die van de een op de andere dag patiënt werd.”
De Hilversumse wil met Ik heb borstkanker (gehad) alle borstkankerpatiënten een hart onder de riem steken. De opbrengst van het boek schenkt ze aan KWF Kankerbestrijding voor onderzoek naar kwaliteit van leven tijdens de behandeling. Want als er één is die weet hoe belangrijk dat is, is het Vasanthi wel.