‘We zijn eigenlijk één groot gezin’
Omdat de bewoners naar hun dagbesteding zijn, kunnen zij zelf niet de spiksplinternieuwe tafeltennistafel en trampoline laten zien. Maar ze zijn er maar wat blij mee. Dat geldt overigens ook voor het mooie plekkie dat ze in Hilversum hebben weten te vinden.
Nog maar twee weken is dit wooninitiatief gevestigd aan de Arubalaan. De hele maand februari is hard gewerkt om de fraaie locatie bewoonbaar te maken voor de vier jongeren met een verstandelijke beperking en hun begeleiders. Stichting Mens, Zorg en Sport (MZS) heeft ervoor gezorgd dat deze jongvolwassen - twee jongen en twee meiden van begin 20 - zich ook buiten goed kunnen vermaken.
Dat is niet voor het eerst dat MZS helpt. Eerder deed de stichting, die voortkwam uit het Hilversumse voetbal, dit bijvoorbeeld al bij de Mozarthof, ACC en de Kleine Prins. De ‘brutale vraag’, zoals Alexander de Nooij van MZS het verwoordt, kwam van Bill Lee Lam. Hij is zelf vrijwilliger bij de stichting en is begeleider bij deze woongroep. Een heel kort lijntje dus.
In de wachtkamer
Binnen de stichting waren er genoeg animo en financiële middelen om de wens van deze nieuwe en kleinschalige woongroep in te willigen. De Nooij zegt dat er genoeg ideeën zijn binnen de stichting om weer aan de slag te gaan. Maar het is wachten. Wanneer mag iedereen weer uit die coronacrisiswachtkamer? Ondanks dat alles al een jaar plat ligt - geen clinics, een voetbalwedstrijd of -toernooi - groeit MZS nog altijd. Dan heeft de Hilversummer het over het aantal vrijwilligers. Daarnaast hebben de trouwe sponsors allemaal weer bijgedragen en staat iedereen binnen een mum van tijd klaar om te helpen.
Zo is dat ook gegaan op de Arubalaan. Dankzij de donaties waren de grote trampoline en de tafeltennistafel, inclusief batjes die hufterproof zijn, snel geregeld. Van Dijk Grondwerken heeft de trampoline, die achterin de grote, groene tuin staat, vakkundig ingegraven. “Zonder hen was dit ook nooit gelukt”, aldus De Nooij.
“De jongeren vinden het geweldig. Het is echt een aanwinst voor het huis”, geeft Annelies Hendriks aan. Samen met collega Els Versteeg is zij deze woongroep gestart. De twee werken al jaren in deze regio. Zij verlenen ambulante zorg met hun bedrijf Zorgnetwerk Gooi en Vechtstreek. Het was ook tijdens hun werk dat zij op het idee kwamen een kleinschalig wooninitiatief te gaan starten. Dat kwam omdat een cliënt van Els geen plek kon vinden. De vraag van: waar moet zo’n jongen dan naartoe werd verbogen in: waarom doen we het dan zelf niet?
Messenger
Vanwege hun brede netwerk hadden Hendriks en Versteeg al snel vier jongvolwassenen die zij in hun woongroep wilden hebben. Daar is een zorgvuldig traject aan vooraf gegaan. De bewoners moeten namelijk wel bij elkaar passen. Eigenlijk was het vinden van een geschikte locatie de meest lastige uitdaging. Nadat zij een doorgeplaatste Funda-link op Facebook zagen over de woning in de West-Indische buurt ging het vrij snel. Via Messenger kwamen de initiatiefnemers in contact met de eigenaar en binnen twee, drie maanden was er een overeenkomst.
Inmiddels wonen Babo-Jan, Iris, Linus en Denise nu twee weken in hun nieuwe huis. Ze hebben 24 uur begeleiding. Deze locatie is belangrijk voor hen, omdat ze hier stapsgewijs zelfstandig leren te worden, zo vertellen Hendriks en Versteeg. De groep is hecht en zorgvuldig gematcht. De groep van begeleiders zijn bekenden en samen trekken ze met elkaar op in het grote huis. De jongvolwassenen leren zelf dingen te doen/op te pakken. Als voorbeelden geven de dames het helpen bij het koken, de tafel dekken, het eigen bed opmaken, zelfstandig douchen en de was doen.
En op gezette tijden komen de ouders langs of zijn de bewoners, zoals dit weekend, zelf bij hun ouders. “Je ziet dat ze gelukkig zijn”, melden de twee begeleiders. “Ze hebben hier veel vrijheid en en hebben alle een ruime kamer. Er mag en kan hier veel. Het mooie is ook dat ze ook echt rekening met elkaar houden. Eigenlijk zijn we één groot gezin”, aldus Versteeg en Hendriks.