Een jaar verder
Op het moment van schrijven is het op een dag na een jaar geleden dat de eerste coronapatiënt in Nederland werd ontdekt. Was er toen sprake van paniek in deze regio? Niet bepaald. Het was allemaal nog beneden de rivieren. Het gewone leven hier draaide nog gewoon door. De vraag op de redactie - we zaten nog gewoon bij elkaar - of we daar met onze Gooise titels iets met dat virus moesten doen, werd door menigeen met nee beantwoord. 'Te landelijk', was het oordeel.
Tijdens een redactieborrel eind februari vorig jaar - sindsdien is dat er niet meer van gekomen - was de sfeer nog heel relaxed. De plannen voor Gooi en Eembode Extra kregen serieus vorm en binnenkort was het - na maanden van overleg - zo ver. Spanning was er inmiddels wel. Het virus was de rivieren overgestoken en al in Diemen belandt. "Corona nadert 't Gooi", sprak een college enigszins gekscherend en sensatiebelust. Inmiddels was al duidelijk dat we er toch maar wel iets mee moesten. Toch maar even bellen met de GGD en Tergooi over de stand van zaken. Inmiddels zijn we een jaar verder en is duidelijk dat ook de verschillende Gooise titels heel wat lokale verhalen over dat virus - waar maar geen eind aan komt - gemaakt. Bijna dagelijks was er wel contact met de GGD en/of Tergooi.
Over een paar uur ga ik naar de herdenking van de Februaristaking in Seinhorst. Normaal is dat vooraf aangekondigd en is iedereen welkom. Nu legt alleen burgemeester Pieter Broertjes samen met de zoon van een staker een krans. Ondertussen vrees ik dat de unieke dodenherdenking van vorig jaar komend jaar opnieuw zo kleinschalig zal zijn. Maar ook bij mij is de spreekwoordelijke rek er wel uit. De instanties hoeven in mijn geval niet te vrezen voor burgerlijke ongehoorzaamheid, maar ook ik schreeuw (in stilte) om vooruitgang.
We zijn een jaar verder. Vele kilometers heb ik gewandeld door de natuur, maar ondertussen heb ik soms het gevoel al een jaar stil te staan. Natuurlijk golfde het leven op en neer, waren er regelmatig mooie en prettige gesprekken met boeiende personen als Antoinette Vlieger en Charlotte de Raad (zie verderop in deze uitgave), maar waren we ook wel telkens terug bij af. En nog altijd is het wachten op dat concert- of museumbezoek. Er is één iets waar ik wél blij van word. De kapper mag weer langskomen. Het haar blijft namelijk wel groeien.
Stefan van Hees, Gooi en Eembode