Ondanks coronacrisis
vooral de moed
erin blijven houden
Positief blijven en de tijd zo goed mogelijk benutten. Rudy Bottenheft, eigenaar van De Smidse, probeert van deze vervelende tijd het beste te maken. Zijn zaak aan de Oude Doelen knapt hij. Tegelijkertijd is hij zelf bezig met zijn fysiek. Met als doel straks - als de lockdown voorbij is - er weer vol tegenaan te gaan. De Hilversummer hangt vol energie in de starblokken.
Tekst: Karin van Leeuwen Foto's: Bastiaan Miché
“Koffie?” Rudy Bottenheft pakt twee kopjes en zet ze onder het blinkende apparaat. Op de bar voor hem staat een grote zak met minimarshmallows. “Ik heb allemaal leuke plannen als ik mijn zaak weer mag opengooien. Iets met milkshakes en versieren, een wisselende menukaart, waaronder eentje met speciale pannenkoeken en ik wil ook in de avonduren open”, verklapt de eigenaar van De Smidse. De Hilversummer bruist en staat te popelen om weer aan de slag te gaan. Een portret van de geboren en getogen Hilversummer die ondanks alles de moed erin houdt.
Trots is hij op zijn uitspanning gelegen aan de Oude Doelen. Het karakteristieke pand fungeert sinds 1979 als restaurant en zestien jaar geleden nam Bottenheft (38) het met zijn toenmalige compagnon over. Sinds die tijd is er het een en ander veranderd, maar de uitbater heeft veel intact gelaten. Hij stopt met het boenen van de authentieke vloer als de fotograaf binnenkomt. Natuurlijk heeft hij het pand gemoderniseerd, het moet natuurlijk wel voldoen aan de eisen van deze tijd.
Maar van de talloze oude kenmerken als de trap naar boven, de ramen en de vloer, blijft hij af. Hij laat de bovenverdieping zien die hij in het verleden regelmatig verhuurde aan een marketingbedrijf. Nietsvermoedende winkelende Hilversummers werden op de Kerkstraat gevraagd mee te werken aan een productonderzoek en werden naar De Smidse geleid. De toiletten zijn daar, maar ook een tweede bar en nog meer tafels en stoelen. “Sorry voor de troep, maar ik maak optimaal gebruik van de tijd die ik door corona heb gekregen om de zaak op te knappen. Ik wil klaar zijn als we weer open mogen. Dan wil ik vol gas kunnen gaan.”
Yogamatje
Tussen de kratten, opgestapelde tafels en stoelen ligt een knalroze matje. Bottenheft grijnst. “Nee, ik doe geen yoga, maar ben wel aan het trainen geslagen. Hier doe ik dagelijks mijn krachtoefeningen.” Hoewel de weegschaal de honderd nog niet aantikte, voelde hij zich te zwaar. Of de bezinning door de corona komt, weet hij niet, maar hij gooide het roer om. Liet de alcohol staan, lette op zijn voeding en zet zijn lijf in beweging.
Naast oefeningen op het matje wandelt hij veel. “Ik heb mijn leven lang in Noord gewoond. Mijn ouders wonen in de Van Nijenrodestraat en daar groeide ik op. Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Voetballen met de buurkinderen tot het donker werd of onze bal door een boze buurman werd afgepakt. Mijn broers Eelco en Erwin en ik waren altijd buiten. Hoe anders is dat nu?”
'We worden nooit met een kluitje in het riet gestuurd'
Op de Lelyschool leerde hij taal en rekenen en zodra de bel ging, holde hij naar de Leemkuilen, naar het pleintje om tegen een bal aan te trappen. Inmiddels hebben de groenteboer, de sigarenwinkel en Jaap Textielsshop plaatsgemaakt voor nieuwbouw. De buurtwinkeltjes van weleer zijn niet meer, maar de buurt is opgeknapt van de nieuwbouw die ervoor in de plaats is gekomen.
Boosdoener
Niet alleen trapte hij zo vaak mogelijk een balletje op straat, ook hees hij zich in het rood-witte tenue van voetbalvereniging Actif. Vastberaden om profvoetballer te worden, zag hij als tiener zijn droom in duigen vallen. Boosdoener: inspanningsastma. Ook zijn wens om de sportopleiding CIOS te doen kon hij door zijn aandoening vergeten.
Het carrièreroer moest tegen wil en dank om en Bottenheft ging naar de meao, deed de opleiding om zo het bank- en verzekeringswezen in te gaan. Nadat hij zo’n beetje een jaar had gespijbeld, belde school naar vader Bottenheft met de vraag waar zijn jongste zoon uithing. “In plaats van in de schoolbanken zitten, hing ik aan de bar in de kroeg. Mijn vader was er helemaal klaar mee en opperde dat ik de hotelschool maar moest doen aangezien ik toch altijd in de kroeg hing. Een alles bepalend advies waarmee ik nog steeds blij ben.”
Afwashulp
Nu wonen we in Zuid en daar gaan we voorlopig niet meer weg. In pannenkoekenrestaurant Merlijn in Huizen begon zijn horecacarrière en Bottenheft werkte zich op van afwashulp naar bedrijfsleider. “Ik was toen negentien jaar en moest nog veel leren. Maar ik vond het leuk en werkte hard. Al jong gaf ik leiding aan leeftijdsgenoten, soms zelfs vrienden, en dat was niet altijd even makkelijk.”
Toen de compagnon van Bottenheft De Smidse verliet, stapte vriendin Floor in het bedrijf. Het koppel runde elf jaar het restaurant. Bottenheft had Hilversum verruild voor Weesp waar Floor woonde maar keerde terug. Weer in Noord. “Met onze twee kleine kinderen woonden we in een prachtig huis aan de Johannes Geradtsweg. Maar gaandeweg ontdekten we dat het toch niet helemaal onze plek was. Nu wonen we in Zuid en daar gaan we voorlopig niet meer weg.” Vanuit zijn huis wandelt hij zo de Zuiderheide op, met hetzelfde gemak als hij jaren ervoor de Bussumerheide op stiefelde.
Monopolierecht
De extra tijd die hij tegen wil en dank door de corona krijgt, benut hij optimaal. Zijn kinderen zien hem veel meer, hij heeft de tijd om De Smidse onder handen te nemen en meer tijd voor zichzelf. Maar ook het contact met andere ondernemers noemt hij waardevol. Toen hij De Smidse overnam, had hij het monopolierecht op het plein. Een paar jaar geleden streek Youri van Your Coffee tegenover het pand van Bottenheft neer en daarna opende aan de linkerkant van De Smidse Coffee Fellows de deuren. Allemaal tenten die een goede kop koffie schenken en je zou denken dat de concurrentie moordend is, maar niets is minder waar. “Welnee,” lacht Bottenheft, “we versterken elkaar alleen maar. Op zonnige dagen heb je een plein vol tafeltjes en stoelen en is het een gezellige boel hier.” Het terras aan de zijkant is uitgebreid, opgeknapt en voorzien van nieuwe tafels en stoelen. En voordat de horeca de deuren weer open mag gooien, wil Bottenheft het allemaal op orde hebben.
We worden nooit met een kluitje in het riet gestuurd en de bereidwilligheid is groot. Over het beleid van de gemeente is Bottenheft zeer te spreken: er wordt meegedacht en de burgemeester heeft altijd een luisterend oor voor de horecaondernemers. “We worden nooit met een kluitje in het riet gestuurd en de bereidwilligheid is groot. Ik heb het geluk dat ik het nog wel even kan uitzingen, maar ik weet dat sommige collega’s echt in zwaar weer zitten. We hebben een appgroepje en daarin steken we elkaar regelmatig een hart onder de riem of bedenken nieuwe acties. Deze situatie verbroedert ook.”
Daar kwam de Hilversummer achter toen tijdens de aangekondigde ‘coronarellen’ in Hilversum een steen door zijn raam vloog en vuurwerk in zijn zaak werd gegooid. Ogenblikkelijk werd hij overspoeld met appjes en werd er een actie opgezet om geld op te halen zodat de ruit kon worden vervangen. Hartverwarmend, vindt Bottenheft dat.
Meer met wijn
Bottenheft is druk met een nieuwe menukaart, wil pannenkoeken erop zetten, evenals een milkshakekaart. Er moet een grote vriezer achter in de zaak komen te staan zodat ijsliefhebbers hun hart kunnen ophalen. En wijn, hij wil meer met wijn doen. Straks als hij en de rest van de horeca uit de startblokken mogen, wil hij zeven dagen per week open zijn. “Echt, ik kan niet wachten. Ik sta te popelen, wil weer lekker knallen. Ik mis mijn vaste gasten, ik mis de reuring en het geroezemoes op het terras. Maar ik weet dat het er allemaal weer aan zit te komen.”
Niet iedereen kijkt er zo naar uit. “Nee, mijn dochter verzuchtte laatst: ‘papa, ik vind het wel fijn dat het restaurant dicht is, nu zie ik je tenminste veel vaker en breng je me naar school.” Bottenheft haalt zijn schouders op. Precies. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei een profvoetballer ooit.
