'Juist nu de wereld op slot zit, moeten kinderen kunnen knutselen'
Een regelneef. Iemand die altijd weer mensen weet te verbinden. Jong en oud. Best bijzonder voor iemand die niet echt zit te wachten op een voorgrondpositie. Op straat zwaaien kinderen naar haar. “Kijk mam, dat is Muriel, de knutseljuf!”
Tekst: Karin van Leeuwen, foto's: Bastiaan Miché
De postbode klopt bij haar aan als hij even niet meer weet wie waar woont. Muriel Verheul van Kinderatelier Bibelebon is een bekende in Hilversum-Zuid. Of ze nou wil of niet. In haar bibelebontse atelier, komen bibelebontse mensen met bibelebontse kinderen die graag zijn bij de bibelebontse knutseljuf. Een portret van een vrouw die in het leukste straatje van Hilversum woont waar niks te gek is en die zo blij is dat ze van haar hobby haar werk heeft gemaakt.
Een geboren Hilversumse is Verheul niet, maar ze heeft wel het langst gewoond in de mediastad. Dit jaar vijftig jaar geleden kwam zij ter wereld in Breukelen en toen ze vier was, pakte het gezin Verheul verhuisdozen in en verkaste naar de Hilversumse Meent. En wie in de Meent woont, is meer op Bussum georiënteerd. Dus daar ging ze naar school en daar sportte ze ook.
Hoewel dat sporten ook niet echt een naam mag hebben, lacht ze. “Ik vind het gewoon niet zo leuk, al dat bewegen. O ja, ik heb het wel geprobeerd hoor, dan vond ik dat ik weer hoognodig iets aan mijn conditie moest doen en schreef ik me enthousiast en vol goede moed in bij Van Haren of bij Van Hellemond. Ik zweer je: deze sportscholen zijn mede dankzij mij gegroeid.” Ze heeft zich erbij neergelegd dat ze nooit een fanatieke sporter zal worden en misschien juist daarom wel snapt ze de kinderen die liever knutselen dan een balletje trappen zo goed.
Mooier kon je het niet hebben
Maar terug naar Hilversum. Na de middelbare school belandde ze daar vaker toen ze naar Pampedia mdgo-aw op de Larenseweg ging. Ze ontdekte Hilversum, ging regelmatig stappen. “Ik kwam in het Dwaallicht, Martinique en Baccara. Zat daar aan de bar tot het licht aanging en ik vriendelijk werd verzocht de tent te verlaten. Mooie tijd was dat.” Zeker omdat ze met haar partner boven poelier Floor in de Torenstraat ging wonen. Midden in het centrum, mooier kon je het niet hebben. “Vrienden vonden het ideaal dat wij daar woonden, lekker centraal en bovendien een eigen parkeerplek.” Maar na een paar jaar was het mooi geweest in het straatje tegenover het postkantoor en zochten ze naar een ruimere woning.
En toen werd Verheul verliefd. Smoorverliefd op een huis in de Casper Fagelstraat; het leukste straatje in Hilversum, vindt ze. Via via hoorde ze dat de oude dame die er woonde, ging verhuizen. En samen met haar vriend ging ze kijken. “Liepen we stiekem achterom en konden we in de tuin gluren. De dame was toen inmiddels overleden. We wilden het zo graag hebben en het lukte! Dolblij waren we.” In de jaren die volgden werden vriendschappen met buren gesloten en hun drie jongens geboren. Verheul, gewend om van alles te organiseren, pakte het voortouw en werd de verbindende factor.
Dat organisatietalent zat er al vroeg in. Ooms en tantes waren dolblij met kleine Muriel die haar hand er niet voor omdraaide om haar neefjes en nichtjes te entertainen. “Ik denk dat mijn ooms en tantes me nog dankbaar zijn. Ik knutselde of deed spelletjes met die kleintjes. En op mijn zesde begon ik samen met een vriendinnetje een speel-o-theek. Konden kinderen uit de buurt twee stuks speelgoed lenen. We maakten zelf kaarten die we afstempelden en de week erop kon het speelgoed worden geruild.” Als tiener is ze de aanjager met Sinterklaas, organiseert fietstochten met vrienden en voor het bedenken van een spelletjesavond draait Verheul haar hand niet om. “Ik heb er altijd veel plezier in gehad. Vind het zo leuk om van alles te bedenken en het compleet te maken.”
Ster Reclame
‘Door de ramen en dozen heen zag ik de potentie’
Het talent om van alles op touw te zetten komt ook tot zijn recht bij haar werk in een kinderdagverblijf. Met de komst van haar tweede zoon stopt Verheul met het werk in de opvang. Maar als de jongste is geboren, wil ze weer aan het werk. “Ik wist alleen niet zo goed wat. Ik wilde de kinderopvang niet meer in, ik had moeite met de regels en veranderingen.”
Via een tip van een vriendin kan ze aan de slag bij de Ster Reclame als receptioniste en telefoniste. Twaalf en een half jaar maakt ze de gang van de Casper Fagelstraat naar het Laapersveld. Als ze hoort dat haar inmiddels leidinggevende functie tijdens een reorganisatie wordt weggesneden, wordt het even zwart voor haar ogen. In blinde paniek trapt ze terug naar huis, niet wetende wat ze moet doen. “Terug naar de kinderopvang was geen optie. Misschien moest ik dan toch maar doen wat ik het liefst doe.”
Want in een la lag al een jaar of zes een bedrijfsplan klaar. Omdat een moeder van school Verheul had geadviseerd om haar kinderpartijtjes en knutselmiddagen professioneel te maken. En omdat haar Ster-collega van personeelszaken onder de indruk was van haar gave om een perfect sinterklaasfeest voor de kinderen van collega’s neer te zetten. En hij haar beloofde dat als ze haar eigen bedrijf zou starten waar ze ook kinderfeestjes aanbood, hij haar eerste klant zou worden. Misschien was het nu het moment dat plan op te pakken en af te stoffen.
Die avond klapt ze haar laptop open en een weekend lang schaaft Verheul driftig aan het plan. “Ja, en toen ik het allemaal zo zag staan, vond ik het ook best risicovol. Ik had eerder een webshop gerund, maar dat was toch anders dan een eigen onderneming starten.” Uiteindelijk hakt ze de knoop door en gaat ervoor. De zoektocht naar een geschikte ruimte voor haar atelier waar kinderen kunnen knutselen, waar feestjes worden gegeven en materialen te koop zijn, begint. “Tuurlijk had ik graag een pandje op de Gijsbrecht gehad, maar dat was niet te betalen. Ik zocht het dus in de buurt ervan en mijn hart ging sneller kloppen van een ruimte op de Hilvertsweg. Het echtpaar dat er horloge en goud inkocht (hij) en brocante spullen verkocht (zij) was ermee gestopt. Hun spullen stonden er nog, het was chaos, maar door de ramen en dozen heen zag ik de potentie. Ik nam contact op met de verhuurder die mij weinig kans gaf omdat er nog drie gegadigden voor me waren. Het kon me niet schelen, ik wilde het pand zien. Het liefst voordat die drie anderen waren geweest.”
Lockdown
Wat in haar kop zit, zit niet in haar kont en Verheul bokst het voor elkaar om als eerste het pand te bezichtigen en wordt wild enthousiast. Ze voelt aan alles: dit moet ze hebben. De verhuurder ziet haar enthousiasme en belt haar na hun ontmoeting. “Dat was op een vrijdagavond. Hij zei: ‘Als je voor zondagavond 23.00 uur de financiering en alles rond kunt krijgen, is de sleutel van jou.’ Nou, en toen kreeg ik het me toch een partijtje druk. Als een idioot ben ik van alles gaan regelen en op zondagavond één minuut voor elf, belde ik hem op om hem te vertellen dat het was gelukt.”
Het pand was de allerlaatste stap die Verheul moest nemen. Doodnerveus werd ze ervan, maar op 1 april 2017 was ze eigenaar en haar bedrijf Kinderatelier Bibelebon een feit. Als een lopend vuurtje gaat het door Zuid en de rest van Hilversum. De lange tafel met stoelen in haar atelier zit al snel vol. Hoe anders dan nu. "Was best spannend. Nog niet zo lang op weg en bam, corona. Toen ik hoorde dat we in lockdown zouden gaan, ben ik gelijk een plan gaan bedenken. Want kinderen moesten kunnen blijven knutselen. Juist nu de wereld op slot ging.”
Creatief als ze is, stelde ze knutseltassen samen zodat kinderen thuis lekker aan de slag konden. "Ik dacht: dat doe ik even, maar ik had niet verwacht dat de run op de tassen zo groot zou zijn. Nadat ik mijn idee op Facebook had verkondigd, explodeerde mijn mail met aanvragen. Mijn hele tafel stond vol papieren tassen die ik met het zweet op mijn rug vulde met materiaal. Ook de expat-kinderen vergat ik niet; voor hen had ik een pakket met een Engelse uitleg erbij. En omdat sommige mensen graag een tas wilden kopen, maar uit angst voor corona het niet aandurfden het te komen halen, sjeesde ik heel Hilversum door om het te brengen. Ik kan je nu zeggen hoe mooi Hilversum is, ik heb het met eigen ogen gezien.”
Mondjesmaat start ze de onderneming weer op en is ze open voor een beperkt aantal kinderen. Ouders die anders zo welkom zijn, kunnen niet in het atelier blijven. "Het is niet anders. Ik hoop dat we snel weer aan de slag kunnen. Ik ben er klaar voor en heb er zin in. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd.”
En misschien in de toekomst maar uitbreiden? Kinderatelier Bibebelon 2 openen? Verheul schudt haar hoofd. Natuurlijk heeft ze er weleens over nagedacht, want kinderen op een wachtlijst zetten voor de knutselclub is nooit leuk. "Maar weet je, ik ben zo bang dat als ik groter word, de kneuterigheid verdwijnt. Dat het te commercieel wordt. Dat is nooit mijn bedoeling geweest.” Tja. Ook de knutseljuf van het bibelebontse kinderatelier heeft soms bibelebontse dilemma's en wil bibelebontse kinderen niet teleurstellen. Soms is het niet anders.
