Vreemde tijden
Op het moment van schrijven is de jaarlijkse Dodenherdenking aanstaande. Opnieuw zonder publiek. Ik moet denken aan burgemeester Pieter Broertjes. Tijdens de besloten herdenking van vorig jaar hoopte hij nog vurig dat dit een eenmalig iets zou zijn en er in 2021 gewoon weer honderden belangstellenden op deze plek twee minuten stil zouden zijn. Maar eigenlijk is het enige verschil met vorig jaar dat Broertjes zelf er niet bij is. Hij verblijft in het ziekenhuis. Het is geen corona. Dat is tegenwoordig de eerste vraag die je stelt als iemand naar het ziekenhuis moet. Het zijn vreemde tijden.
Een paar dagen terug loop ik met onze fotograaf door het centrum van Hilversum om verslag te doen van dag één van de versoepelingen. De terrassen zijn weer open. De markt ook. En dat vreselijke winkelen op afspraak is ook verleden tijd. Het is megadruk op de Groest, in de Kerkstraat en op de verschillende pleinen. We kijken elkaar toch enigszins verbaasd aan. Ruim een jaar geleden was een druk winkelcentrum en volle terrassen op een zonnige woensdagmiddag misschien leuk geweest voor een zomers plaatje in de krant, maar dat was het dan wel. Nu is het groot nieuws. Het zijn vreemde tijden.
Ondertussen is het in de ziekenhuizen en bij de GGD-en nog altijd alarmfase één. Zojuist sprak ik een woordvoerder van de GGD over die versoepelingen van eind april. Zij geeft aan begrip te hebben voor die versoepelingen. Spannend is vooral hoe de mensen zich zullen gedragen. Houden zij nog even vol (en schiet het vaccineren een beetje op) of zijn we een beetje klaar met die maatregelen. Ook voor mezelf wordt het steeds moeilijker. Allebei mijn kinderen moesten al een paar dagen thuis in quarantaine zitten, omdat een klasgenootje besmet was geraakt. Zelf hadden zij geen klachten. Dat hele klassen thuis moeten zitten, is overigens tegenwoordig geen nieuws meer. Het zijn vreemde tijden.
Ondertussen snakken we allemaal naar normale tijden. Wat dat dan ook mag betekenen. Voor mijzelf is dat gewoon weer eens iemand zijn hand te schudden voor een interview of een foto te laten maken waarbij de betrokkenen niet op anderhalve meter afstand van elkaar hoeven te staan. Voor dit magazine werden er geen handen geschud en staan de gefotografeerden ver uit elkaar. Wanneer in het volgende magazine of daarna de mensen weer gezellig naast elkaar op de foto staan, is ook dat weer nieuws. Het zullen dus nog wel even vreemde tijden blijven.
Stefan van Hees