Verhalen die blijven kleven
'Ik wil dat jij na mijn dood alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft van mij erft.' Of dat exact zijn woorden waren, kan ik me niet meer precies herinneren. Ik vermoed dat er inmiddels al vijftien jaar overheen zijn gegaan, waardoor het allemaal wat is vertroebeld in het brein. Wat overduidelijk is, is dat dit wel de strekking was van zijn wens. Dat was best even slikken. Ik was toen nog een jong guppie en de man wiens verhaal ik had opgetekend was rond de tachtig. We hadden elkaar slechts enkele malen ontmoet in zijn woonplaats Bussum en in die periode eveneens veelvuldig gesproken aan de lijn.
Eervol was het om zijn verhaal op te tekenen. Een Nederlandse jongen, een tiener, die na veel omzwervingen door Europa in Engeland terechtkwam en uiteindelijk op een van de boten belandde die op 6 juni 1944 naar de Normandische kust gingen. Ademloos luisterde ik naar zijn verhaal. Het klonk als een spannend avontuur uit een boek. Voor hem was het destijds ook zo, herinner ik me. Iedereen weet dat dit onderdeel is van de mondiale geschiedenis. Dankbaar ben ik, al is de persoon in kwestie allang overleden, dat ik zijn verhaal hebben mogen verwoorden.
Vanwege dit werk ontmoet je veel mensen, hoor je veel verhalen en is het altijd de intentie om de verhalen zo goed en accuraat mogelijk op te schrijven. Bij sommige verhalen ligt de druk net even hoger. Dan wil je net even iets meer dat ieder woord raak is. Dat is een gevoelskwestie. Het ene verhaal grijpt je meer aan dan het andere. Ook journalisten zijn mensen. Ja, echt. Het verhaal van de jongeman die eigenlijk per toeval D-Day meemaakte is een van de verhalen die mij meteen te binnenschieten als ik terugblik op dik twee decennia kranten maken. Dat had ook met de nogal overweldigende mededeling te maken dat ik stukken van hem zou erven, wat overigens nooit gebeurd is.
Wat voor mij in die opmerking verscholen zit, is het onderlinge respect en het vertrouwen dat hij kennelijk in mij had na onze gesprekken en publicatie. Dat zijn belangrijke waarden voor mij bij het maken van een verhaal, ook als het gaat om een artikel met een vervelende boodschap. Dat is onderdeel van het vak. Mijn stelregel is dat het duidelijk moet zijn wat je gaat brengen. Doen wat je zegt. 'Verwachtingsmanagement' heet dat dan in jargon. Gelukkig mag ik nog altijd verhalen maken waarin de geïnterviewden openhartig durven zijn en/of hun verhaal voor het eerst doen bij mij, zoals het levensverhaal van Joey Bouwkamp in dit magazine.
Ingmar Meijer